ئېسىمدە قېلىشىچە، ئۇ چاغدا ئاسمان ناھايىتى كۆك، ناھايىتى ئېگىز ئىدى، ئاسماننىڭ تېگىدىكى سېرىق توپىلىققا پاتماي، كىشىلەرنىڭ ئارامىنى بۇزۇپ تۇراتتىم، مومام ئاۋازىنى قويۇۋېتىپ مېنى توۋلايتتى، ئۇنىڭ ئاۋازى ناھايىتى جاراڭلىق بولۇپ، يەر- جاھاننى بىر ئالاتتى. ھەر قېتىم بۇ ئاۋازنى ئاڭلىغىنىمدا، كەيپىم ئۇچقان ھالدا قولۇمدىكى «ئالتۇن توقماق»نى قويۇپ، ئۆيگە قاراپ يۈگۈرەتتىم.

　ئەسلىي مەزمۇننى ئوقۇماقچى بولسىڭىز مېنى چېكىڭ

　تەرجىمان: مۇبارەك ئىسمائىل

　ئاۋازدا: ئالمىرە غېنى

(نەشر ھوقۇقىغا ئىگە ئەسەر، ھوقۇق بېرىلمىگەن ئەھۋالدا باشقا سۇپىلارغا كۆچۈرۈپ ئىشلىتىش قاتتىق مەنئى قىلىنىدۇ. باشقا سۇپىلارغا كۆچۈرۈپ ئىشلەتكەندە مەنبەسى، ئەسلىي ماۋزۇسى، ئاپتورنىڭ ئىسمى ئەسكەرتىلىشى كېرەك، يادرولۇق مەزمۇنىنى ئۆزگەرتىشكە بولمايدۇ. ۋېيشىن دوستلار چەمبىرىكىگە، دوستلارغا ھەمبەھرىلەپ قويۇشىڭىزنى قارشى ئالىمىز.)