دەۋر تەرەققىي قىلىۋاتىدۇ، ئاتا- ئانىمىز ھەقىقەتەن ياشىنىپ قالدى، بەزى ئىشلارنى قىلغاندا بۇرۇنقىدەك چەبدەس بولالماسلىقى مۇمكىن. لېكىن ئۇلارنىڭ بالىلارغا بولغان مۇھەببىتى ھەر بىر دەقىقىگە سىڭىپ كەتكەن. ئېسىمدە قېلىشىچە، بيەن جىلىن ئىلگىرى: «سىز كۆۋرۈكتە تۇرۇپ مەنزىرە كۆرىسىز، مەنزىرە كۆرىدىغان ئادەم ئۈستۈنكى قەۋەتتە سىزنى كۆرىدۇ»، دېگەنىدى. شۇنداق، بىز دائىم باشقىلارنىڭ مەنزىرىسىنى كۆرىمىز، لېكىن ئۆزىمىزنىڭ رەڭدارلىقىنى ئۇنتۇپ قالىمىز. بىز پەقەت ئاتا- ئانىمىزنىڭ كۈلكىسىنى كۆردۇق، لېكىن ئارقىسىدىكى جاپاسىنى كۆرمىدۇق. چوڭ بولغاندىن كېيىن بىز ئوراپ تۇرغان گۈللەرنى كۆردۇق، لېكىن ئاتا- ئانىمىزنىڭ ئۈمىدىنى كۆرمىدۇق. ئەڭ گۈزەل مەنزىرە يىراقتا ئەمەس، يولدا ئەمەس، ئەمەلىيەتتە ئائىلىدە ئىكەن. 

　ئەسلىي مەزمۇننى ئوقۇماقچى بولسىڭىز مېنى چېكىڭ

　تەرجىمان: مۇبارەك ئىسمائىل

　ئاۋازدا: ئالمىرە غېنى

　

(نەشر ھوقۇقىغا ئىگە ئەسەر، ھوقۇق بېرىلمىگەن ئەھۋالدا باشقا سۇپىلارغا كۆچۈرۈپ ئىشلىتىش قاتتىق مەنئى قىلىنىدۇ. باشقا سۇپىلارغا كۆچۈرۈپ ئىشلەتكەندە مەنبەسى، ئەسلىي ماۋزۇسى، ئاپتورنىڭ ئىسمى ئەسكەرتىلىشى كېرەك، يادرولۇق مەزمۇنىنى ئۆزگەرتىشكە بولمايدۇ. ۋېيشىن دوستلار چەمبىرىكىگە، دوستلارغا ھەمبەھرىلەپ قويۇشىڭىزنى قارشى ئالىمىز.)